ნოდარ დუმბაძე ჰყვებოდა:
"ერთხელ, ბავშვობაში, კოლმეურნეობის ბაღში თხილი მოვიპარე. მეველემ დამინახა და გამომეკიდა, მაგრამ მოხუცი იყო და რას დამეწეოდა?! მეორე დღეს სახლში მომაკიტხეს. სასტიკ უარზე დავდექი: არაფერი მომიპარავს, ეს კაცი მოხუცია და ალბათ მოეჩვენა-მეთქი. მეველე განცვიფრებული მიყურებდა. მოგვიანებით გზაში შემხვდა და მითხრა: - შვილო, ნოდარ, ადამიანს შუბლის ძართვი აქვს, რომელსაც სინდისის ძარღვი ჰქვია. ის რომ გაუწყდება , მერე ძალიან იოლია ცხოვრება. ნუ გაიიოლებ ცხოვრებასო. ეს სიტყვები, როგორც სახარების ერთ-ერთი მცნება, ისე დარჩა სამუდამოდ ჩემს ცხოვრებაში".
No comments:
Post a Comment